ร้านหนังสือรัก (เรื่องสั้นรับวาเลนไทน์)

ข้อมูลเบื้องต้น

"คูปองส่วนลดรับเทศกาลวาเลนไทน์ค่ะ"

วันวิสาข์เงยหน้าจากถุงหนังสือที่เพิ่งยัดใส่กระเป๋าขึ้นมองเจ้าของเสียงหวานตรงหน้าอย่างงงๆ สาวสวยเจ้าของร้านหนังสือส่งยิ้มสดใส ในมือถือคูปองใบเล็กประทับตราลด 20% ตัวแดงหราประดับรูปหัวใจยื่นมาให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ" วันวิสาข์ยิ้มตอบ เอื้อมมือไปรับมา ในใจนึกว่าดีแฮะ ช่วงเทศกาลวาเลนไทน์แบบนี้ทั้งร้านขนมและร้านอาหารต่างก็มีโปรโมชั่นวาเลนไทน์กันอย่างคึกคัก ไม่นึกว่าร้านหนังสือเก่าเล็กๆ แบบนี้ก็จะมีกับเขาบ้างเหมือนกัน 

ทว่ารอยยิ้มของเธอก็ต้องชะงักค้าง เมื่อเห็นเต็มตาว่าบนคูปองใบเล็กนั้นเขียนไว้หราว่า "สำหรับท่านชาย"

วันวิสาข์ถึงกับต้องหยุดก้มลงมองตัวเอง จริงหรอกว่าเธอหน้าอกแบนแต๋เสมอพุง เสื้อผ้าที่ใส่ก็มีแต่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ แต่เธอก็ยังไว้ผมยาว เสียงก็ยังแหลม... หรือว่าพี่คนนี้จะเข้าใจผิดว่าเธอเป็นกระเทยอับจน...

ชะรอยเจ้าของร้านจะสังเกตเห็นความสับสนในแววตาลูกค้าสาว เธอจึงรีบอธิบายต่อด้วยเสียงนุ่มๆ

"คูปองนี่เราแจกให้เฉพาะลูกค้าผู้หญิงค่ะ เอาไว้สำหรับเอาไปให้คุณผู้ชายไงคะ หรือจะควงแขนมาซื้อหนังสือที่ร้านด้วยกันก็ได้ค่ะ"

วันวิสาข์อึ้ง

...เอาเข้าจนได้...

ตั้งแต่เริ่มอ่านหนังสือแตกจนถึงวัยเปลี่ยนคำนำหน้าเป็นนางสาวในปัจจุบัน วันวิสาข์บำเพ็ญตนเป็นสิ่งที่สากลโลกเรียกว่า "หนอนหนังสือ" มาโดยเคร่งครัด

ตลอดเวลา 24 ชม. ถ้าไม่นับเวลานอน จะมีคนพบเห็นวันวิสาข์ไม่อยู่ในสภาพเอาหน้ามุดหนังสือ รวมแล้วอาจไม่ถึงสองชม. ไม่ว่าจะเป็นเวลากิน เข้าห้องน้ำ นั่งรถเมล์ เธอก็ช่างสรรหาสิ่งที่มีตัวอักษรพิมพ์บนกระดาษมาอ่านไม่ได้ขาด

เคยมีประจักษ์พยานเห็นวันวิสาข์จู่ๆ ก็นั่งแปะลงหน้ากลุ่มเพื่อนที่กำลังรุมทึ้งกล้วยแขกกันอย่างเมามัน

เด็กสาวยื่นมืออกไปแล้วพูดง่ายๆ ว่า "ขอนะ"  เมื่อเพื่อนยื่นถุงกระดาษใส่กล้วยแขกให้ วันวิสาข์ก็รับมา เทกล้วยแขกทั้งหมดลงในถุงพลาสติก ก่อนจะบรรจงแกะถุงกระดาษเปื้อนน้ำมันเขลอะออกมาอ่านอย่างตั้งใจท่ามกลางเสียงถอนหายใจของเพื่อนๆ 

"น่าเสียดายเวลาเดินอ่านไม่ได้นะ ไม่งั้นก็ได้เพิ่มมาอย่างน้อยตั้ง 20 นาที" เพื่อนประชด

แต่วันวิสาข์ ผู้อ่านคนไม่ออกเหมือนอ่านหนังสือนึกว่าเพื่อนเป็นห่วงจริง จึงตอบไปเรียบๆ

"เคยทำแล้ว อ่านเพลินเดินฝ่าไฟแดงแล้วโดนรถชนขาหัก ก็เลยเลิก"

แต่สิ่งที่ทำให้เพื่อนต้องยกมือขึ้นปาดเหงื่อคือประโยคหลังที่ตามมา

"หนังสือเป็นรอยล้อรถหมดเลย เสียดายจัง"  วันวิสาข์ว่า

แม้ใยเพื่อนๆ จะชอบล้อว่าการติดหนังสือนั้นทำให้เธอหาแฟนไม่ได้ แต่เด็กสาวก็รู้สึกว่าช่างมันปะไร

"อ่านหนังสือสนุกๆ คนเดียวดีกว่าไปเที่ยวกับผู้ชายน่าเบื่อ" วันวิสาข์คิดในใจ แต่เผลอพูดออกมาดังๆ ทำเอาโดนเพื่อนค้อนใส่ไปอีกหลายขวับ

ด้วยเหตุนี้ ในช่วงชีวิตที่ผ่านมา วันแห่งความรักที่ถือกำเนิดจากอารยธรรมของฝรั่งบวกกับกระแสการตลาดของไทย ก็ไม่เคยต้องเข้ามาแผ้วพานในชีวิตของวันวิสาข์แต่ประการใด

จนกระทั่งถึงวันนี้...

วันวิสาข์ก้มลงมองคูปองในมืออีกครั้ง ตัวอักษรสีชมพูหวานแหวว "สำหรับท่านชาย" ดูหนาหนักเหมือนบานประตูเหล็กปิดกระแทกดังกึงใส่หน้าเธอ เด็กสาวถอนหายใจอีกรอบ

ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีเพื่อนผู้ชายเอาเสียเลยหรอกนะ แต่ร้านหนังสือแห่งนี้อยู่ใกล้บ้านเธอ ซึ่งหมายความว่ามันไกลจากโรงเรียน แล้วเธอก็เกรงใจเกินกว่าจะลากเพื่อนขึ้นรถเมล์สามต่อเพื่อมาซื้อหนังสือให้กับเธอด้วย

"เอาเหอะ" สุดท้ายแล้วจึงได้แต่บ่นดังๆ ปลอบใจตัวเอง "ยังไงก็ยังไม่มีหนังสือที่อยากซื้ออยู่แล้ว"

        ทว่าในปลายสัปดาห์ วันวิสาข์ก็ไปยืนตกตะลึงอยู่ต่อหน้ากองหนังสือแพ็คหนึ่งในร้าน  เธอไล่ปลายนิ้วสั่นระริกไปตามสันหนังสือ ชื่อนักเขียนคนโปรดของเธอไม่ผิดแน่...

        "สตีเฟน คิง..." เด็กสาวพึมพำ สายตาทอดไปไกลราวหญิงสาวที่อยู่ในห้วงภวังค์รัก

        เธอเป็นแฟนหนังสือ...ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกคือเป็นแฟนหนังที่แปลงมาจากหนังสือของเขาหลายต่อหลายเล่มแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหนังดังอย่างชอว์แชงค์, กรีนไมล์, เดอะมิสต์    หรือหนังรุ่นเก่าแบบแอพต์พิวพิล, อิท, ดรีมแคทเชอร์ หรือเพ็ท เซเมทารี่ ก็ไม่รอดสายตาเธอไปได้     แม้จะเป็นแฟนหนังเหนียวแน่น แต่จนบัดนี้เธอก็ยังไม่เคยได้อ่านหนังสือของเขาจนจบซักเล่มเลย 

        ทำไมน่ะเหรอ...

        "ก็เพราะหาฉบับแปลไม่ได้น่ะสิ" เด็กสาวกรีดร้องในใจ

        ใช่แล้ว สำหรับเด็กม.ปลาย เรียนโรงเรียนรัฐบาล บ้านไม่ได้ติดยูบีซีแบบเธอ ต่อให้เรียนภาษาอังกฤษได้เกรดสี่หมด การอ่านหนังสือนิยายฝรั่งที่ไม่ใช่ฉบับ Simplified   เต็มไปด้วยแสลงเข้มข้น ต่อให้หนังสือสนุกขนาดไหน ก็ยังเป็นการอ่านที่ช้ำเลือดช้ำหนองอยู่นั่นเอง

        ไม่ใช่ว่าวันวิสาข์ไม่พยายามหรอกนะ ทุกวันนี้ IT เล่มเบ่อเริ่มก็ยังวางกองอยู่บนหัวเตียงของเธอ พร้อม Oxford Dictionary เล่มหนาปึ้กไม่แพ้กัน และเนื่องจากการเปิดดิคใช้เวลาพอๆ กับการอ่าน  มันก็เลยยังไม่คืบหน้าไปไหนเสียที...

        แต่นี่สิ นี่...

        "เกมกระตุกฝัน, สู่ฝันสนธยา, รถบ้า, สุสานคืนวิญญาณ, คูโจ, เดอะแสตนด์, โรงแรมผีนรก, ท้าสู้ผีนรก, คืนนรก..."

        เด็กสาวพึมพำเสียงเบาขณะไล่นิ้วไปตามสันหนังสือ เธอรู้สึกว่าภาษาไทยช่างเป็นภาษาที่ไพเราะที่สุดในโลก

       "อ้าว ตาดีนี่เรา" เสียงใสที่คุ้นเคยทักจากด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นพี่สาวคนสวยประจำร้านนี่เอง   เธอเดินเข้ามาทักลูกค้าประจำอย่างแม่ค้าอัธยาศัยดี

        "นี่ของเพิ่งตกมาเลยนะ หนังสือเก่าครบเซ็ทขนาดนี้หายากจะตาย หนังสือแนวนี้คนไม่ค่อยพิมพ์ใหม่กันด้วย"   พี่สาวบอกข้อมูลเพิ่มเติม ซึ่งแม้จะเป็นเรื่องที่เธอรู้หมดอยู่แล้ว มันก็ไปตอกย้ำสิ่งเดียวกันคือ

                             รีบ-รีบ-ซื้อ-ซะ

        วันวิสาข์พลิกดูราคาด้านหลังแพ็คแล้วก็กลืนน้ำลายเอื๊อก มันไม่ใช่เงินจำนวนน้อย แต่ก็นั่นแหละ  เมื่อหนังสือมาอยู่ต่อหน้าหนอน เรื่องเงินย่อมไม่ใช่ปัญหา เธอควักกระเป๋าสตางค์ออกมาเช็คจำนวนเงินแล้วก็อยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ

                                  ...มันไม่พอ...

        งั้นก็ต้องออกไปกดเอทีเอ็ม เด็กสาวขยับจะปิดกระเป๋าตังค์ แต่สายตาก็ไปสะดุดกับตัวอักษรสีชมพูบานเย็นที่โผล่แว้บออกมาจากช่องในกระเป๋าเข้าเสียก่อน

        `เออ จริงด้วย มีบัตรลด 20% อยู่นี่นา`  วันวิสาข์ยิ้มแก้มแทบปริ ตัวอักษร "สำหรับท่านชาย" ดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้เธอหนักใจเช่นวันก่อนๆ

        `เดี๋ยวออกไปลากอาตี๋ร้านน้ำให้มาซื้อด้วยกันก็ได้  เอ ป่านนี้อาตี๋กลับมาหรือยังหว่า... ถ้ายังไม่กลับก็ลากอาแปะมาเลยก็แล้วกัน`

        อา..วันวิสาข์นะวันวิสาข์ เมื่อหนังสือเข้าตา เธอก็เห็นช้างเท่าหมูไปในทันใด

        แต่ก่อนที่สองตาหลานจะตกเป็นเหยื่อในความหื่นกระหายหนังสือของวันวิสาข์ เธอก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยกำลังยืนเลือกหนังสือการ์ตูนในชั้นติดผนังเข้าเสียก่อน

        เขาคนนั้นเป็นชายหนุ่มหน้าตี๋ สวมแว่น รูปร่างสันทัด ผิวไม่ดำไม่ขาว ดูผาดๆ ก็เหมือนนักศึกษาทั่วไป มองอีกรอบก็รู้สึกไม่ต่างจากเดิม มองอีกสองรอบก็ไม่มีความประทับใจใดๆ เพิ่มเติมขึ้นมา

        ...โดยสรุปก็คือ เขาเป็นคนหน้าจืดที่ไม่มีอะไรเด่นนั่นเอง...

        `เอาคนนี้ก็แล้วกัน` วันวิสาข์ดีดนิ้วเปาะ ในใจไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าจะได้ประหยัดเวลาเดินถัดไป อีกสองห้องแถว  เธอไม่รอช้า รีบปรี่เข้าไปหาชายหนุ่มทันที    

                               -------------------------------

        หญิงสาวเจ้าของร้านเงยหน้าขึ้น ลอบมองเด็กสาวและชายหนุ่มส่งเสียงเจรจากันค่อยๆ ในมุมร้าน

        เรื่องราวนั้นเดาได้ไม่ยากนักเมื่อเด็กสาววางแผ่นอะไรบางอย่างลงในมือชายหนุ่ม ก่อนตัวเองจะอุ้มแพ็คหนังสือเดินลิ่วมายังเครื่องคิดเงินที่เธอนั่งอยู่เบื้องหลัง มีชายหนุ่มเดินตามมาติดๆ

        "ขอ... เขาขอแพ็คนี้ค่ะพี่"  ลูกค้าสาวเจ้าประจำของเธอว่า พลางส่งสายตาไปยังชายหนุ่ม ผู้กำลังส่งยิ้มแห้งๆ ให้เธอ

        ลูกค้าสาวจัดแจงคว้าแบงค์ม่วงและแดงสองสามใบออกจากกระเป๋าส่งให้หนุ่มหน้าตี๋ ผู้รีบวางมันลงบนถาดรับเงินพร้อมด้วยคูปอง "สำหรับท่านชาย" วางหราทับอยู่ด้านบน

  "ค่า ขอบคุณที่อุดหนุนเสมอนะคะ"  เธอหยิบธนบัตรมาแล้วกดเครื่องคิดเงินอย่างว่องไว ดึงแบงค์เขียว 2-3 ใบ  และเหรียญอีกจำนวนหนึ่งยื่นให้กับลูกค้า ก่อนจะหยิบกองแพ็คหนังสือใส่ถุงกระดาษสีน้ำตาลซ้อนสองชั้นอย่างทมัดทะแมง ทว่าเมื่อเธอยื่นถุงหนังสือให้กับลูกค้าหนุ่ม ก็พบว่าลูกค้าสาวกำลังมองหน้าเธอสลับกับธนบัตรในมือด้วยสีหน้าแปลกๆ

        "มีอะไรหรือเปล่าคะ" เธอส่งยิ้มสดใสอันเปรียบเสมือนเครื่องหมายการค้าประจำตัวให้

        "พี่คะ" ลูกค้าสาวยื่นเงินคืนให้เธออย่างเกรงๆ "หนูว่าสงสัยพี่จะทอนเงินเกินนะคะ"

        "ไม่หรอกค่ะ นั่นแหละถูกแล้ว" เธอหลิ่วตาให้ทั้งคู่ "วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ค่ะ ใช้คูปองนี่ พี่ลดเพิ่มให้อีก 5%  สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ"

        ถ้าตาเธอไม่ฝาด รู้สึกใบหน้าทั้งคู่จะแดงขึ้นนิดหนึ่ง นิดเดียวเท่านั้นแหละ แต่ก็พอแล้วล่ะ

        ขณะทั้งคู่ก้าวออกจากร้าน หญิงสาวเจ้าของร้านยังได้ยินเสียงแว่วๆ ของชายหนุ่ม

        "ผมก็ชอบสตีเฟน คิงเหมือนกัน  ไม่ทราบว่า..."

        เธออดหัวเราะกิ๊กไม่ได้  ก็แหม หนุ่มคนนั้นแวะมาร้านเธอทีไรไม่เข้ามุมการ์ตูนก็เดินไปชั้นนิยายจีนตลอด  แล้วสตีเฟนคิงของเธอนี่มันมาจากไหนกันจ้ะ หืมม์

        "เอาเถอะนะ ถือว่าเป็นวาเลนไทน์" หญิงสาวพูดออกมาดังๆ กับตัวเองในร้านที่ว่างวาย  "ทำหน้าที่เป็นกามเทพจำเป็นซักวันก็แล้วกัน"